Drohobycz to miasto rejonowe, położone w obwodzie lwowskim, w odległości 60 km od Lwowa. Po wojnie znalazł się w granicach Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, by w 1991 roku wejść w skład niezależnej Ukrainy. Obecnie liczy 80 tysięcy mieszkańców.
Historia miasta sięga średniowiecza. Słynęło ono wtedy głównie z pozyskiwania soli, którą sprzedawano na terenie całej ówczesnej Europy Środkowo-Wschodniej. Po włączeniu Rusi Czerwonej w obręb Królestwa Polskiego do miasta napłynęli osadnicy różnych narodowości, m.in. Polacy, Niemcy i Włosi. Największą jednak grupą etniczną byli Żydzi, którzy w XIX wieku stanowili ponad połowę ogółu mieszkańców. Żydzi w latach 1842–65 wznieśli monumentalną, istniejącą do dziś synagogę, uchodzącą za największą w Europie. Największy rozwój miasta przypadł na XIX wiek, kiedy w pobliskim Borysławiu powstało zagłębie wydobycia ropy naftowej, stając się szybko jednym z najprężniej działających ośrodków naftowych na świecie. Również w okresie międzywojennym, kiedy to Drohobycz na 20 lat stał się częścią Rzeczpospolitej, przemysł rafineryjny odgrywał w nim pierwszorzędną rolę. II wojna światowa przyniosła miastu dwie okupacje. Radziecka okupacja oznaczała dla polskiej ludności masowe wywózki w głąb ZSRR. Podczas okupacji hitlerowskiej dokonano natomiast eksterminacji miejscowych Żydów. W Drohobyczu istniało getto, przez które przewinęło się około 10 tysięcy osób. 400 osób rozstrzelano na miejscu a pozostali zostali wywiezieni do obozu w Bełżcu. W ten sposób na zawsze zniknął świat opisany w „Sklepach Cynamonowych” Brunona Schulza, najbardziej znanego mieszkańca Drohobycza. Po 1945 roku wielu zamieszkałych tam Polaków opuściło miasto. W Drohobyczu mieszka nadal około 2 tysięcy Polaków, większość z nich skupiona jest wokół katolickiego kościoła św. Bartłomieja, część natomiast działa w terenowym oddziale Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej. Od kilku lat w mieście funkcjonuje także polska szkoła.