Baranowicze to ważny węzeł kolejowy, z którego odchodzą pociągi do Moskwy, Warszawy, Kijowa i Wilna. Miasto leży w obwodzie brzeskim (Białoruś), ma ponad 16 tysięcy mieszkańców, wśród nich – kilka tysięcy Polaków. Działa tu Dom Polski, Społeczna Szkoła Polska im. Tadeusza Rejtana oraz polski chór.
Pierwsze wzmianki o Baranowiczach pochodzą z 1709 roku; była to wówczas własność rodziny Rozwadowskich. Rozwój miejscowości spowodowała budowa linii kolejowych Brześć-Moskwa i Równe-Wilno w 1870 roku. Prawa miejskie Baranowicze uzyskały za czasów II Rzeczpospolitej – w 1919 roku. Tuż przed wybuchem II wojny były największym miastem i głównym centrum komunikacyjnym województwa nowogródzkiego, siedzibą garnizonu wojskowego oraz oddziału Korpusu Ochrony Pogranicza. Od 1938 roku w Baranowiczach działała duża radiostacja Polskiego Radia. Miasto liczyło wówczas 30 tysięcy mieszkańców, z czego blisko 70% stanowili Żydzi. Po wkroczeniu do miasta Armii Czerwonej w 1939 roku rozpoczęły się prześladowania i wywózki ludności polskiej. Od roku 1941 trwała okupacja niemiecka. Niemcy założyli w mieście obóz dla jeńców rosyjskich, w którym życie straciło ponad 100 tysięcy ludzi, a także getto. Z 21 tysięcy Żydów przeżyło niespełna 250 osób. W Baranowiczach mieszka dziś ponad 170 tysięcy ludzi. Miasto jest bardzo rozległe, o luźnej, przeważnie niskiej zabudowie. Z niewielkimi drewnianymi domami kontrastują potężne osiedla wysokich bloków z wielkiej płyty. W Baranowiczach nie ma zabytków, a najstarszy kościół – pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego – pochodzi z 1924 roku.
Magdalena Stopa
Magdalena Stopa