W końcu XIX wieku Nowogródek liczył blisko 12 tysięcy mieszkańców, w tym około: 8 tysięcy Żydów, 2 tysiące Polaków i ponad 1 tysiąc Tatarów. Po I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej Nowogródek został najmniejszym miastem wojewódzkim II Rzeczypospolitej, faktycznie zachował jednak charakter prowincjonalnego miasteczka. Pierwszym wojewodą nowogródzkim (1921–24) został Władysław Raczkiewicz, późniejszy prezydent Rzeczpospolitej na uchodźstwie. W około 10-tysięcznym wówczas mieście dominowali Żydzi, stanowiący 50% mieszkańców. Polaków było 25%, Białorusinów 20%, a pozostałe 5% stanowili Tatarzy i przedstawiciele innych narodowości. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę miasto dostało się pod okupację sowiecką. 6 lipca 1941 Nowogródek został zajęty przez wojska niemieckie. Na terenie miasta rozwinął się polski ruch oporu. W połowie grudnia 1943 z Okręgu Białostockiego Armii Krajowej wydzielono Okręg Nowogródzki. Siedzibą władz okręgu była Lida, gdzie rezydowali Delegaci Rządu RP na województwo nowogródzkie. Po II wojnie światowej Nowogródek znalazł się w granicach ZSRR. Obecnie jest obok Grodna jednym z największych polskich ośrodków na Białorusi. Polacy, których nie objęła powojenna akcja repatriacyjna, i ich potomkowie są najliczniejszą mniejszością narodową w mieście.