Leżący na Pokuciu Iwano-Frankiwsk (Stanisławów) był w Polsce międzywojennej stolicą województwa. Ponad jedną trzecią jego ludności stanowili Polacy. Po wojnie wszedł w skład radzieckiej Ukrainy, a w 1962 roku, podczas świętowania 300-lecia miasta, na cześć wybitnego ukraińskiego pisarza i poety Iwana Franki zmieniono jego nazwę na Iwano-Frankowsk. Do dziś żyje tu niewielka społeczność polska.
Stanisławów założony został w XVII wieku przez magnata Andrzeja Potockiego. Początkowo służyć miał jako twierdza broniąca Rzeczpospolitej przed Tatarami. Zbudowany na miejscu dawnej wsi, nazywany bywał, ze względu na podobieństwo założenia architektonicznego, „małym Lwowem”. Przed wybuchem II wojny światowej był 60-tysięcznym miastem, w którym ponad połowę mieszkańców stanowili Żydzi, jedną trzecią Polacy, a pozostałą część ludności Ukraińcy oraz spora społeczność ormiańska. W mieście działały świątynie wszystkich wyznań – synagogi, kościoły katolickie, cerkwie grekokatolickie oraz obrządku ormiańskiego (w stanisławowskim kościele ormiańskim znajdował się cudowny obraz Matki Bożej Łaskawej, w 1945 roku wywieziony do Gdańska). Okupacja przyniosła zagładę Żydów stanisławowskich, którzy zginęli w tamtejszym getcie bądź zostali wywiezieni do obozu zagłady w Bełżcu. W czasie powojennych repatriacji (1944–47 i 1956) wyjechali zaś niemal wszyscy pozostali Polacy. W dzisiejszym Iwano-Frankiwsku, który pełni funkcję stolicy obłaści, mieszka ponad 220 tysięcy osób. Polacy stanowią wśród nich bardzo niewielką liczebnie grupę: ostatni spis powszechny z 2001 roku mówi o kilkuset osobach. Mniejszość polska to przede wszystkim ludzie starsi, gromadzący się wokół jedynego w Iwano-Frankiwsku kościoła katolickiego i parafii oraz towarzystwa polskiego. Przez cały okres komunizmu kościoły katolickie były w mieście zamknięte, podobnie jak szkoły i stowarzyszenia, a polskość pielęgnowano wyłącznie w rodzinach. Po 1991 roku społeczność polska odzyskała i wyremontowała jeden z kościołów, wokół którego zaczęło odradzać się życie wspólnoty. Doprowadzono też do otwarcia szkoły z polskim językiem nauczania. Obecnie działa też w mieście towarzystwo polskie, zajmujące się działalnością kulturalną i społeczną, m.in. pomocą osobom starszym. Wydawane jest także czasopismo „Kurier Galicyjski”. Ślady polskości miasta widoczne są bardziej w zabytkach Iwano-Frankiwska – kolegiacie mieszczącej obecnie galerię obrazów, dawnych kościołach katolickich użytkowanych dziś przez wspólnoty grekokatolickie, kolegium, w którym uczył się Franciszek Karpiński, podupadłym pałacu Potockich – niż w jego życiu codziennym. Dzisiejszy Iwano-Frankiwsk to przede wszystkim miasto kultury ukraińskojęzycznej, znane m.in. z „fenomenu stanisławowskiego”, czyli pochodzącej z Iwano-Frankiwska grupy wybitnych pisarzy ukraińskich młodego pokolenia, takich jak Jurij Andruchowycz, Taras Prochaśko, Jurij Izdryk.