Polacy na Wschodzie

Urodził się 1 kwietnia 1924 roku w miejscowości Rudobiście w powiecie brasławskim (woj. wileńskie) jako jedyne dziecko Jana i Kazimiery (z domu Ławrynowicz). Uczęszczał do szkoły powszechnej w Jodach (25 kilometrów od Rudobiścia), którą ukończył w 1938 roku. Następnie podjął naukę w gimnazjum w Brasławiu, za które nie płacił, ponieważ był wzorowym uczniem i jego dalszą edukację opłacała gmina. Skończył tylko dwie klasy, dalszą naukę uniemożliwił wybuch wojny. W dzieciństwie pracował na roli, pomagając ojcu na ich 12 hektarach ziemi. 1 września 1944 roku wstąpił do pułku na Litwie, z zamiarem przyłączenia się do wojska polskiego. Uniknął wywózki w głąb ZSRR i wraz z innymi żołnierzami, przez Ukraińską SRR, gdzie spotkał polski pułk armii Berlinga, dotarł do Lublina. A 13 września 1944 z I pułkiem artylerii dotarli do Majdanka. Po kilku dniach postoju w obozie wyruszyli przez Rembertów do Warszawy. W pułku został przydzielony do łączności i walczył na Starym Bródnie koło Warszawy. Po zdobyciu Warszawy wraz z wojskiem dotarł aż do miejscowości Stabnice nad Zatoką Szczecińską. Po miesiącu ruszyli jego oddział wyruszył w kierunku Berlina i spotkał się z wojskiem amerykańskim nad Łabą. Gdy skończyła się wojna trafił do Łukowa, gdzie ukończył szkołę dla kierowców, następnie trafił do Siedlec. Przez rok pracował w jednostce wojskowej w Przemyślu jako kierowca i ochroniarz pułkownika. Po demobilizacji (1 marca 1947 roku) z wojska przekroczył granicę z Białoruską SRR i przyjechał w rodzinne strony, żeby zabrać rodziców i wrócić do Polski. Odmówiono mu jednak powrotu i skierowano do pracy w sowchozie. Następnie wyjechał do Dyneburga i pracował na kolei. Od 1998 roku należał do Związku Polaków „Promień” i Związku Kombatantów.