Polacy na Wschodzie

Urodził się 12 października 1913 u w gminie Kapiny koło Agłony (wieś, obecnie Łotwa). Jego rodzice pracowali w majątku Michała Reutta w Kapinach. Ojciec po mobilizacji do wojska carskiego w 1914 roku nie wrócił już z frontu. Rodzina przeniosła się do dziadków do miejscowości Rozentów, gdzie Michał Bartoszewicz rozpoczął naukę w szkole rosyjskiej. W 1925 roku Michał Bartoszewicz przeprowadził się do Rygi; tam w 1932 roku ukończył polską szkołę podstawową i zdał do gimnazjum. W tym samym czasie podjął pracę jako robotnik w typografii. Od 1936 do 1940 roku należał do polskiej grupy harcerskiej w obrębie Łotewskiego Skautingu. W 1937 roku zdał maturę i został powołany do służby wojskowej, którą odbywał do 1939 roku. W tym samym roku wstąpił do Związku Polaków na Łotwie i został delegatem na Walny Zjazd w Dyneburgu. Podjął pracę urzędnika w Konsulacie RP w Rydze. Po wybuchu wojny został powołany do wojska łotewskiego. Zwolniony w grudniu tego samego roku, rozpoczął pracę jako technik praktykant w zakładzie elektrotechnicznym „Peteris Berzińsz”. W 1942 roku wstąpił do Armii Krajowej. W październiku 1943 roku został aresztowany przez Gestapo i trafił do centralnego więzienia w Rydze. We wrześniu 1944 roku został przewieziony do obozu w Stutthofie, a od stycznia do marca 1945 roku przebywał w obozie w Rybnie koło Wejherowa. Po wyzwoleniu obozu został zatrzymany przez Smiersz, uwięziony, a następnie zmobilizowany do pułku piechoty II Frontu Białoruskiego Konstantego Rokossowskiego. W kwietniu 1945 roku został ranny podczas forsowania Odry. Po ciężkiej operacji w szpitalu w Warszawie przewieziono go na dalsze leczenie do Niżnego Nowogrodu. Po wyzdrowieniu rozpoczął pracę w kołchozie niedaleko Miednoje, a następnie w Bołogoje. Po amnestii wrócił do Rygi, gdzie w latach 1946–1950 studiował na Politechnice. Od 1954 roku pracował przy obsłudze nadajnika telewizyjnego, a od 1976 roku aż do przejścia na emeryturę – w laboratorium. Jako emeryt pracował w zakładzie „Melodia” oraz w Akademii Muzycznej w dziale technicznych środków nauczania. Od lat 70. czynnie angażował się w działalność środowisk polonijnych na Łotwie – od 1978 roku był członkiem klubu „Polonez”, od 1988 roku Polskiego Towarzystwa Kulturalno-Oświatowego, a od 1989 roku Związku Polaków na Łotwie. W 1993 roku został prezesem zarządu ryskiego oddziału ZPŁ. W latach 1996–2000 redagował pismo „Polak na Łotwie”. Zmarł w 2009 roku.