Początki wsi datowane są na połowę XV stulecia, jednak pierwsi Polacy przybyli tam dopiero na początku XIX wieku. Byli to prawdopodobnie osadnicy z Podlasia, którzy uciekli na Bukowinę, by uniknąć służby w carskim wojsku. Pod koniec XIX wieku Polacy zbudowali w Pance drewniany kościół, wkrótce potem powstał tam też cmentarz katolicki. W okresie międzywojennym Panka należała do Rumunii. W owym czasie społeczność polska miała bardzo dobre warunki do pielęgnowania swojej odrębności narodowej: we wsi powstała szkoła polska, w której uczyli m.in. nauczyciele z Czerniowiec. W 1932 roku ukończono budowę Domu Polskiego, na którą złożyła się cała Panka; odbywały się w nim liczne przedstawienia, występy jasełkowe, spotkania patriotyczne. Po 1945 roku Panka znalazła się w granicach sowieckiej Ukrainy. Część Polaków opuściła wieś jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej, część wyjechała w ramach akcji repatriacyjnej do Polski, pozostałym utrudniano kultywowanie polskości. Kościół został zamknięty, w Domu Polskim urządzono zakład krawiecki, nie było też możliwości uczenia się polskiego. Dzisiejsza Panka jest w dalszym ciągu społecznością wielonarodową, choć nie ma już we wsi Niemców, mniej jest też niż przed wojną Polaków – około 10%. W latach 90. społeczności polskiej udało się odzyskać budynek Domu Polskiego, powstało prężnie działające Towarzystwo Polskie, nie brak też dzieci uczących się w szkole po polsku. Do odremontowanego kościoła przyjeżdża na nabożeństwa ksiądz katolicki z pobliskiego Storożyńca.