Jeszcze w XIX w. w miasteczku przeważała ludność wyznania rzymskokatolickiego, mieszkało tam także wielu Żydów. Prawa miejskie Łohiszyn otrzymał z rąk króla Władysława IV w 1643 roku. W okresie istnienia Wielkiego Księstwa Litewskiego miasto należało do wielkich rodów książęcych — Radziwiłłów, Ogińskich, a następnie Druckich-Lubeckich. W XVII wieku Albrecht Stanisław Radziwiłł, ówczesny starosta piński, ufundował tam kościół rzymskokatolicki. W 1919 roku Łohiszyn był polem polsko-bolszewickich zmagań —biegła tamtędy prowadzona przez gen. Antoniego Listowskiego ofensywa mająca na celu zdobycie Łunińca. W kwietniu 1919 Łohiszyn został bez większych walk zajęty przez 2 Batalion 34 Pułku Piechoty. Ów pułk właśnie z Łohiszyna przypuścił decydujące, zakończone sukcesem natarcie na Łuniniec. W II Rzeczpospolitej Polskiej Łohiszyn utracił prawa miejskie (w kwietniu 1934). Tak jak cały wschodni obszar II RP, także Łohiszyn 17 września 1939 padł ofiarą agresji sowieckiej. Niemcy wkroczyli do miasta w 1941 roku. W 1944 roku miasteczko zostało powtórnie zajęte przez Sowietów i wcielone do Białoruskiej SRR. Od 1991 roku Łohiszyn wchodzi w skład niepodległej Białorusi. W miasteczku do dziś mieszka wielu Polaków. Życie polskiej mniejszości w Łohiszynie skupia się wokół kościoła katolickiego, gdzie msze odprawiane są w języku polskim. W łohiszyńskim kościele znajduje się słynący łaskami obraz Najświętszej Marii Panny, do którego odbywają się liczne —głównie polskie —pielgrzymki. Polacy mieszkający w Łohiszynie utrzymują stały kontakt z polskimi organizacjami w Pińsku, głównie z działającym tam oddziałem Polskiej Macierzy Szkolnej.
Alina Szamruchiewicz