Kowno to drugie pod względem liczby mieszkańców miasto Litwy. Położone jest u zbiegu Niemna i Wilii i stanowi największy ośrodek przemysłowy kraju. Jeszcze w 1919 roku niemal połowę mieszkańców Kowna stanowili Polacy, dzisiaj jest ich niewiele ponad tysiąc. Wśród zabytków Kowna wyróżniają się ruiny kowieńskiego zamku z XIII-XIV wieku, zespół architektoniczny klasztoru w Pożajściu, Dom Perkuna i Synagoga Chóralna.
Pierwsze wzmianki na temat Kowna pojawiają się około połowy XIV wieku - mowa wówczas o warownym grodzie, mającym bronić Litwinów przed krzyżackimi najazdami. Wraz z Krzyżakami do Kowna ściągnęli niemieccy kupcy, którzy walnie przyczynili się do rozwoju grodu. W 1408 roku książę Witold nadał Kownu prawa miejskie, w mieście powstał samorząd administracyjny, gospodarczy i sądowy. Niecałe 200 lat później miasto otrzymało prawo składu, co znacznie przyspieszyło jego rozwój. W wyniku III rozbioru Polski Kowno przypadło Rosji, jednak jego mieszkańcy nie pozostali bierni - aktywnie uczestniczyli w powstaniach listopadowym i styczniowym. W 1915 roku miasto przeszło w ręce niemieckie, by 3 lata później dostać się w ręce Sowietów. Okres dwudziestolecia międzywojennego sprzyjał rozwojowi Kowna: powstały wtedy w mieście ośrodki naukowe, gospodarcze i kulturalne. Utworzone zostały Uniwersytet im. Witolda Wielkiego, konserwatorium i Szkoła Sztuki. Uruchomiono pierwszą na Litwie rozgłośnię radiową. W 1940 roku "sejm ludowy" proklamował samolikwidację miasta i przyłączenie do ZSRR. Jeden z dramatycznych epizodów w historii Kowna miał miejsce 14 maja 1972 - tego dnia student Romas Kalanta dokonał publicznego samospalenia w proteście przeciwko okupacji Litwy przez ZSRR.