Karaganda to liczące ponad pół miliona mieszkańców miasto w centralnej części Kazachstanu. Jest to ważne centrum przemysłowe, jeden z największych ośrodków wydobycia węgla kamiennego, a w przeszłości miejsce lokalizacji rozległego systemu sowieckich łagrów.
Historia i współczesność Karagandy ściśle związane są z naturalnymi zasobami, które określa się mianem karagandyjskiego zagłębia węglowego. Powstanie Karagandy datuje się na połowę lat 30. XX wieku. Pierwsza osada na terenach dzisiejszego miasta pojawiła się wskutek utworzenia tam obozów pracy przymusowej, do których reżim stalinowski deportował Niemców nadwołżańskich, Litwinów, Łotyszy, Ukraińców, Czeczeńców, Kałmuków, a także Polaków wywiezionych z Żytomierszczyzny. W późniejszych latach do karagandyjskich łagrów, obok przedstawicieli wielu innych narodowości, wywożono także obywateli polskich z zaanektowanych przez Sowietów Kresów Wschodnich, w tym członków ruchu oporu, aresztowanych przez NKWD i skazywanych na wieloletni pobyt w obozach. System łagrów w Karagandzie i okolicach, tak zwany Karłag, należał do największych na terenie Kazachstańskiej SRR. Liczebność obozów osiągnęła swoje apogeum w okresie II wojny światowej. Więźniowie pracowali głównie przy wydobyciu węgla, a ponadto zajmowali się budową infrastruktury, w tym układaniem linii kolejowych, umożliwiających transport zasobów w głąb ZSRR. Wraz z rozrostem systemu GUŁAG-u na terenie Karagandy rozwijała się też podzielona na osady-rejony miejscowość, w której osiedlali się nadzorcy obozowi i administracja, a z czasem również osoby zwalniane z łagrów. Po śmierci Józefa Stalina w obozach karagandyjskich dwukrotnie doszło do masowych buntów więźniów. Pierwszy nastąpił w 1953 roku, drugi – przeprowadzony w łagrze Fedorowskim – w 1956 roku. Rok później władze sowieckie zamknęły obozy w Karagandzie, lecz tysiące byłych więźniów dobrowolnie pozostało na miejscu, które gwarantowało dalszą pracę przy eksploatacji nieprzebranych złóż. Olbrzymia liczba wydrążonych w efekcie prac tuneli spowodowała niebezpieczeństwo zawalenia się całego miasta, w związku z czym zarządzono ewakuację mieszkańców o kilka kilometrów od najbardziej zagrożonych terenów. Stara część miasta do dziś pozostaje opuszczona. Na obszarze Karagandy istniało pięć wydzielonych rejonów, osobnych jednostek administracyjnych, utworzonych wskutek przekształcenia wcześniejszych osad robotniczych. W 1997 roku rejony zostały połączone i dzielą strukturalnie miasto na dwie dzielnice, do których przynależą administracyjnie przyległe wsie. Dzisiejsza Karaganda jest trzecim co do wielkości miastem w Kazachstanie. Obok licznych kopalni funkcjonują w nim zakłady produkcyjne, tworzące ważny ośrodek przemysłu maszynowego, chemicznego i spożywczego. Karaganda jest ponadto istotnym punktem komunikacyjnym na osi północ–południe, w którym znajduje się jeden z głównych krajowych portów lotniczych. W Karagandzie działa jeden z ważniejszych oddziałów kazachstańskiego Związku Polaków. Szacuje się, że w całym obwodzie karagandyjskim mieszka obecnie blisko 5,5 tysiąca Polaków, z czego w samym mieście około 3 tysiące. Są to przede wszystkim potomkowie dawnych łagierników lub też osoby, które zdecydowały się na migrację z północnych, biedniejszych rejonów Kazachstanu z przyczyn ekonomicznych. Dla mocno zasymilowanej miejscowej Polonii, głównie dla młodzieży, organizowane są zajęcia z nauki języka polskiego, dostarczana jest także pomoc materialna, płynąca za pośrednictwem instytucji oraz stowarzyszeń z Polski. W Karagandzie znajduje się wybudowany w latach 90. XX wieku kościół katolicki pw. Marii Matki Kościoła. Ze względu na liczną polską społeczność, uczęszczającą regularnie na msze święte, niedzielny obrządek odprawiany jest częściowo w języku polskim. Wśród duchownych nie brakuje Polaków, którzy na terenie swojej parafii pielęgnują u osób z polskimi korzeniami poczucie tożsamości narodowej, często nierozerwalnie związane z katolickim wyznaniem.