Polacy na Wschodzie

Urodził się 10 listopada 1925 w Żyrmunach pod Lidą. Alfons Rodziewicz ukończył przed wojną pięć klas polskiej szkoły. Urodził się w rodzinie z wojskowymi tradycjami. Stryj był oficerem w Legionach Piłsudskiego, w okresie międzywojennym dostał z tego tytułu nadział ziemi. Drugi stryj również był żołnierzem, a później osadnikiem na dawnych Kresach. Ojciec Alfonsa Rodziewicza – Jan Rodziewicz był rusznikarzem. Pracował w Cytadeli Warszawskiej. Podczas kampanii wrześniowej dostał się do niewoli w okolicach Radomia. W obozie jenieckim podpisał listę białoruską i dzięki temu został wypuszczony z obozu. Dotarł na Białoruś. Pracował jako ślusarz w młynie, a później na kolei. Alfons Rodziewicz po wybuchu wojny sowiecko–niemieckiej pracował na kolei jako dróżnik. W 1942 roku złożył przysięgę i został członkiem polskiego podziemia zbrojnego. Był łącznikiem. Następnie wstąpił do oddziału AK „Krysia”, gdzie został włączony do 5 kompanii „Antonii”, 2 batalionu. Pełnił tam obowiązki wywiadowcy. Brał udział w rozbiciu oddziałów niemieckich w Bastunach i nieudanym ataku na Woronowo, podczas którego zginęło ośmiu AK-owców. Następnie w trakcie operacji „Ostra Brama” jego oddział dotarł do Turgieli i nie brał bezpośredniego udziału w działaniach wojennych. Po odbiciu Wilna z rąk niemieckich jego oddział ruszył do Jaszun, a następnie do Solecznik, gdzie dostał polecenie rozformowania. W okolicach Lidy Alfons Rodziewicz wraz z kilkoma ludźmi ze swojego oddziału został zaatakowany przez radziecką partyzantkę. Został ranny i trafił do sowieckiego szpitala. Po ucieczce ze szpitala przez dwa lata ukrywał się przed radziecką administracją, w końcu próbował zdać do szkoły rzemieślniczej. Nie został przyjęty. Następnie rozpoczął pracę jako robotnik przy budowie dróg. Przepracował w ten sposób siedem lat. Następnie zatrudnił się w fabryce konserw w Lidzie, a później w fabryce samochodów gdzie pracował jako ślusarz. W latach 90. brał udział w reaktywacji polskiego życia społecznego – w Związku Polaków na Białorusi. Był prezesem koła AK-owców w lidzkim Związku Polaków na Białorusi. Zmarł w 2020 roku.